Odejdź, proszę, choć pragnę
Byś został jeszcze, choć na chwilę.
Nieprzeczytane listy rzucam w ogień,
By nie zwiodły mnie mówiąc, że się mylę.
Odejdź, nie patrz na łzy,
Na które nie zasłużyłeś,
Nie patrz na moją słabość,
Której nie zawiniłeś.
Odejdź razem z latem,
Czas na jesień, szelest liści,
Czas wspomnień i marzeń,
Z których żadne się nie ziści.
Odejdź, nim zlecą się czarne ptaki myśli,
By zabrac to, co ze mnie zostało,
By ostrymi dziobami wbić się
W każdy zakątek duszy.
Jak w niemym kinie
Myśli czytać mogę tylko z warg,
Zielonym okiem nie dostrzegam
Ani próśb ani skarg.
Czy, mimo to, więcej widzę niż czuję?
Czy mylę Cię tylko z postacią, którą grasz?
Czy może po opadnięciu kurtyny zobaczę
Tę samą, znajomą twarz?
Czy jak w końcowej scenie, tańcząc
Ty nie powiesz, że to Ty,
Ja, że ja to ja
I będzie tylko cisza...
i sny...
i łza...
...?
Jestem
niczym
Innym niż tylko
kroplą rosy z
rana
W chłodzie poranka
Tęskniącą za ciepłem
Swego słonecznego oprawcy...
... i pozostanie po mnie tylko
blizna na Jego palcu...