dark-arrow-1

W którąkolwiek ze stron postawię krok
Żałuję, choć wiem że inna nie lepsza jest.
Podnoszę, za chwilę zawstydzona opuszczam wzrok,
Jednym razem bawi, innym rani Twój gest.

Myśli mętne jak ta kawa
Zanieszana o szóstej nad ranem
Gdy szczęśliwa - wiedziałam, że zrobiłam źle
Gdy samotna - chwaliłam siebie za silną wolę.

I stojąc tam, nie wiedziałam,
Czy żałować wyjazdu przyjaciela,
Czy cieszyć się, że nie będzie już ranił
Widok tego, kto nigdy nie będzie
                      wystarczająco mi bliski...

Nie widzę siebie tam, gdzie przed chwilą stałam,
Tylko wiatr musnął nadstawiony policzek.
Nie nadszedł ból, którego się bałam,
Zadrwił ze mnie mój strach.

Szachownica nas - białe Ty, czarne ja,
Osobno, złączeni kontrastem w całości,
Czarno biały paradoks trwa -
Choś obok siebie, nigdy się nie spotkamy...

Zapewne nie zdajesz sobie z tego sprawy,
Ale potrzebowalam tego, by ktoś
Szepcząc ciepłe kłamstwa zabijał mnie
Perspektywą jutra, którego nie będzie.

Bo to tylko dzisiaj, tylko teraz, tylko tu,
Dostarczy otuchy na dni, ktorych miało nie być,
Otrze łzę, której nikt nigdy nie zobaczy,
Pozwoli odnaleźć się w rzeczywistości.

Twoje słowa tak niepozorne i małe
Leczą, gdy skąd indziej miłego dotyku brak,
Gdy wszystko inne jest tak niestałe
Zmieniają na słodki mych łez smak.

Tysiące chwil uderza w moją twarz,
Miliardy lez szepczą, że to byl najwyższy czas.
I tylko serce czasu potrzebowalo,
Bólu, jakiego nigdy nie poznalo,
By zlamać to, co najtrudniejsze,
By pieklo zmienić na latwiejsze.